Communicatie is vooral ook horen en zien wat er niet gezegd wordt
Meer bekendheid over afasie helpt!
Het zijn roerige tijden nu met de corona-pandemie
Ook vandaag heb ik opeens een gat in de planning door afzegging van een cliënt die in quarantaine zit.
Dat geeft me mooi eens de gelegenheid om
terug te blikken op mijn leven en wat maakt dat ik met veel plezier alweer 6 jaar mijn
eigen afasiepraktijk voer.
Als klein kind praatte ik als de beste!
Mijn taalontwikkeling was ver vooruit en op mijn vierde sprak ik in hele volzinnen.
Ik kreeg hersenvliesontsteking en werd opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig knapte ik na enkele dagen op en mocht ik weer naar huis. Toch was er iets definitief veranderd.
Vanaf dat moment had ik de grootste moeite met spreken. Zo vloeiend als ik voorheen had gesproken, zo stotterend kwam het er nu uit. Als kind ben je echter flexibel en pas je je gauw aan. Mijn omgeving keek zorgelijk als ik wat wilde zeggen. Kinderen keken me raar aan of lachten erom.
Er waren momenten dat ik bewust ergens niet naar toe ging. Lastige spreeksituaties vermeed ik zoveel mogelijk. Dit is wat ik ook vaak terug hoor bij mensen met afasie.
Op de middelbare school had ik geen flauw idee wat ik wilde gaan doen. Ik hou echter wel van een uitdaging en zoek altijd de weg van de meeste weerstand.
Dat maakte dat ik de opleiding Logopedie ben gaan doen.
Dit verliep zeker niet zonder slag of stoot maar na vier jaar kon ik mezelf de
eerste stotterende logopedist in Nederland noemen!
Mijn grootste interesse ging uit naar afasie.
De meeste mensen kunnen van de ene op de andere dag niet meer zo communiceren als ze voorheen deden. Hun wereld staat letterlijk op de kop. Dit gevoel was voor mij wel herkenbaar alhoewel ik nu inmiddels nog maar weinig hinder van mijn stotteren ondervind omdat het vaak niet of nauwelijks meer hoorbaar is.
Mensen met afasie helpen om weer zo goed mogelijk te kunnen communiceren werd mijn grote passie! Door betere communicatie ervaren mensen meer kwaliteit van leven.
Werken met mensen met afasie is dankbaar werk. Mensen willen oefenen, willen vooruitgang boeken en zijn over het algemeen ontzettend gemotiveerd!
De behandelingstrajecten zijn vaak lang, waardoor je de persoon met afasie steeds beter leert kennen. Helaas is de verstoorde taal vaak niet het enige wat speelt in het leven na een herseninfarct of bloeding.
Fysieke problemen, verandering in relaties, niet
meer
kunnen werken
en
verminderde belastbaarheid
zijn zo een aantal
problemen
van de vele waar
mensen mee
moeten dealen.
Als afasietherapeut ben je eigenlijk nooit alleen maar met oefeningen bezig voor het spreken.
Gesprekken over het veranderde leven en hoe hiermee om te gaan worden regelmatig gevoerd. Het weer participeren in de samenleving blijkt lastig te zijn. De maatschappij is lang niet altijd ingesteld op mensen met afasie.
Vaak hebben mensen nog nooit van ‘afasie’ gehoord.
Het tempo waarin alles gaat blijkt vaak te hoog voor mensen met afasie.
Desondanks luister ik met grote bewondering naar verhalen van mensen met afasie of hun naasten over hoe ze de boodschappen zelf doen, of naar de kapper gaan.
Communicatie is veel meer dan wat er daadwerkelijk wordt gezegd.
Wanneer iemand met afasie z’n bedoelingen op een andere manier kan duidelijk maken en de gesprekspartner met wat meer aandacht naar de persoon kijkt en luistert, verloopt de communicatie al een stuk beter.
Meer bekendheid over afasie helpt!
Sinds een jaar ben ik lid van het kernteam van het COPACA onderzoeksproject.
Een onderzoek gericht op afasie. We onderzoeken hoe het kan dat de ene persoon met afasie sterker is in communicatie dan de andere. Zelfs als het type afasie vergelijkbaar is.
Ook kijken we naar het weer participeren in de samenleving.
Wat kunnen we doen om dit zo goed mogelijk te laten verlopen? Waar kunnen we bij helpen en ondersteunen?
Het mooie van dit onderzoek is dat we werken met onderzoekers, afasietherapeuten en ervaringsdeskundigen.
Fantastisch dat
mensen met afasie ook participeren
binnen het onderzoek! Zij weten tenslotte
hoe het voelt wanneer
taal niet meer vanzelfsprekend is.
Mijn naam is: Mirella Nooteboom, logopedist/afasietherapeut
Werkzaam: in mijn eigen afasiepraktijk “Niet Vanzelfsprekend’ te Ridderkerk
Passie: Mensen weer terug in hun kracht zetten ondanks de verstoorde taal en mogelijke andere beperkingen.
