"Werk is maar werk"
"Dat denk ik. Eigenlijk elke dag.
Dat is een mantra geworden..."
Werken is mijn passie
Ik leef pas echt als ik ga werken! Dus... ik heb een re-integratiecoach in de arm genomen en ik heb een plannetje gemaakt met de coach. De zomervakantie was voorbij en ik ga aan de slag. Heerlijk om er te zijn! 2 uur per dag, dat is een begin.
Maar goed... dat was een uitdaging. Ik heb een beroerte (een flinke) gehad en ik heb afasie overgehouden en mijn belastbaarheid is niet denderend te noemen. Praten, lezen en schrijven is heel erg vermoeiend althans voor mij.
"Ik ben een doorzetter, dus dat komt wel weer goed, dacht ik"
De weken waren zwaar te noemen, heel zwaar. Toen heb ik een presentatie voorbereid (een brainstorm) en ik wil wat zeggen... en het komt niet uit mijn mond.
En in één keer besef ik: “Ik ben zo verschrikkelijk moe... f*ck!”. Nu ben ik uitgevallen, voor een tweede keer.
Eigenwijze flapdrol
Ik heb gevochten als een leeuw althans een mannetjes leeuw (een beetje chauvinistisch weliswaar... :-) ). De bedrijfsarts, mijn familie, mijn vrienden en collega's waarschuwen al lang: “Misschien word je wel 100% afgekeurd.” Achteraf gezien was het eigenlijk al duidelijk, maar ik geloofde het niet. Vandaar mijn koosnaam is: 'Eigenwijze flapdrol!'
Maar toch was het uiteindelijk wel duidelijk. “Ik word 100% afgekeurd”. Dat is een behoorlijk, bittere pil en ik moet dat slikken.
"Maar helaas... Mijn droombaan is er niet meer..."
Basta!
Ik heb diep gezeten, maar opeens dacht ik bij mezelf: “Weet je wat, genoeg is genoeg! Ik wil niet zielig overkomen. Ik ben wie ik ben! Basta!”. En zo geschiedde het: Ik heb afscheid genomen van 'Rick 1.0'.
Maar nu? Ik ben op zoek naar 'Rick 2.0'! Hoe dan? Poeh, daar vraag je me wat... Ik ben uiteindelijk onder behandeling van een neuropsycholoog terecht gekomen. Ik volg een ACT- methode. Eindelijk wist ik het wel, want ik ben coach geweest. Dus... Maar toch is het nuttig gebleken!
Ge-fe-li-ci-teerd!
Een zijspoor: De mensen vragen wel eens: “Hoe is het met jou?”. Ik antwoord: “Best goed. Ik ben 100% afgekeurd en ik ben blij!”. Die gezichten... ongeloof... 'confusion all over again'!
Schitterend om te zien! “Ge-fe-li-ci-teerd... of zoiets in die trant...?”, zeggen ze dan. Ik gniffel in mij vuistje. “Ik ben blij, althans opgelucht. Als een beetje pre-pensioen!” Enfin...
De wereld op zijn kop
De UWV-arts (een hele aardige mevrouw overigens) vertelde mij: “Je moet in het leven staan. 'Pluk de dag'. Denk maar eens na.” En ineens wist ik het: 'De wereld op zijn kop'. Mijn gezin is nummer een, daarna de tweede plaats mijn hoorn en als derde vrijwilligerswerk doen. Voorheen: 1. werken, 2. hoorn en als laatste mijn gezin. Grappig hè, hoe dat werkt!
Mijn nieuwe passie
Ik heb bijles gegeven aan een van mijn jongens (uitgerekend wiskunde en Nederlandse taal(!)). Ik heb mijn hoorn gepakt en ik toeter er op los! Dat wordt mijn passie.
COPACA
Maar ik ben nog niet klaar. Wacht eventjes... ik ben kernteam lid geworden bij COPACA. Ik ben 'ervaringsdeskundige', dat is een mond vol als je het aan mij vraag... Dat is een mooi onderzoek wat als doel heeft om mensen met afasie een kwalitatief beter leven te geven. Ik weet als geen ander wat dat doet met mensen met afasie.
QUICK LINKS
CONTACT
info@meedoenmetafasie.nl
Universitair Medisch Centrum Groningen
Afdeling Toegepast GezondheidsOnderzoek
Postbus 30001
9700 RB Groningen
In samenwerking met
